Ik klop op de afgesloten deur, ik ben te vroeg kennelijk. Verdomme. Daar sta ik dan met mijn goede gedrag. Vandaag ging het gebeuren. Eindelijk zou ik naar die sportschool gaan. Ik had er als een van de eersten willen zijn. Maar nu ben ik zo vroeg gekomen dat er zelfs niemand is die de deur van het slot gedaan heeft. Heb ik me daarvoor in die gênante legging en sport-bh gehesen?

Of wacht, ik zie wat beweging binnen. Een kleine stevige vrouw van tegen de veertig haast zich breed lachend naar de deur. Met een ferme zwaai gooit ze de deur open en gebaart mij welkom. Ik herken haar sproeten en lange rossige krullen meteen. Ze is het, het is Nora. Zij is degene die mij zover heeft gekregen om naar een sportschool te gaan.

Ik had haar afgelopen vrijdag op de ladiesnight van een drag-bar ontmoet. Na haar een tijdje geobserveerd te hebben had ik haar in een gedurfde bui aangesproken. Ik complimenteerde haar met haar topfitte lichaam. “Ik moet wel” antwoordde ze met een bittere grijns. Ze verraste me door me daarbij meteen wat flirterig in mijn zij te knijpen. Ik keek haar onbegrijpend aan “Waarom moet dat dan?”. Ze lacht vriendelijk “Ik en mijn ex runnen een sportschool. Klanten beoordelen je sportschool op jouw eigen fitheid. Onzin natuurlijk, maar een realiteit waar ik mee moet leren leven”. Nora en ik hadden tot sluitingstijd gepraat. Soms van beide kanten wat flirterig maar verder niets. Maar ik had het wel flink te pakken.

Nu staat Nora bij de geopende deur en staat me – ook nu weer met een grijns – afwachtend aan te kijken, “Kom je nog?”. Een beetje bedremmeld dwing ik mezelf over de drempel. “Ik dacht dat jullie al open waren” mompel ik. “Je hebt gelijk hoor, we zijn open”, zegt ze vrolijk, “maar normaal komt er niemand zo vroeg”. Ik weet zo snel geen gevat antwoord dus besluit ik gewoon dicht bij de waarheid te blijven. “Uhm, ik dacht dat het ’s morgens niet zo druk zou zijn en tja ik schaam me een beetje voor mijn gebrek aan fitheid zeg maar”. “Oh dat kennen we hier wel hoor”, ze kijkt me geamuseerd aan en vervolgt, “maar juist die meiden zijn vaak laag gemotiveerd en komen dus pas later op de dag”. Ik haal mijn schouders op, “Ach mijn motivatie moet ook nog maar blijken hoor, dit vroege bezoekuur is uit angst geboren”. Angst ja, maar toch vooral ook over het contact met Nora. Ik had al gehoopt dat er nog niemand anders zou zijn. Want Nora zelf is mijn voornaamste motivatie uiteraard.

“Maar jij bent er, laten we aan de slag gaan. Je hebt nooit eerder bij een sportschool gelopen toch?”. Ik schud mijn hoofd slechts. Langzaam win ik iets aan zelfvertrouwen. Nora toont namelijk geen enkele terughoudendheid. Na overleg over wat ik aan training gedaan heb neemt ze me mee naar een loopband. Ik had wat blauwe maandagen hard gelopen en het leek haar het veiligst om voor nu even bij die gewrichts- en spierbelasting te blijven.

Tot mijn schrik staan de loopbanden direct aan de ramen die uitkijken over het plein in het centrum. Ik kijk haar zenuwachtig aan. Ze begrijpt me meteen en wijst naar een verhoging in het midden van de ruimte “Daar staan onze enige andere loopbanden. Loop je liever midden in de schijnwerpers te zweten? Dat is waar onze uitslovers hun oefeningen doorgaans doen. Ik zou het hier bij houden als ik jou was”. “Maar zo kan iedereen op straat me zien zwoegen”. Ze begint te lachen, “Natuurlijk niet, dit is toch geblindeerd glas. Niemand kan je zien”.

Ik zie even twijfel in haar ogen voordat ze zegt “Ik zal het je bewijzen”. Ze kijkt me uitdagend aan en trekt in één beweging haar topje uit. Ze stapt naar voren en begint op de loopband naast de mijne te rennen. Haar kleine stevige borsten open en bloot in de ochtendzon. Ik sta haar verbijsterd aan te staren. “Nou toe dan” spoort ze me aan terwijl ze wijst naar de loopband voor me. “Als jij gelooft dat er ook maar iemand van buiten door die ramen heen kan kijken verzeker ik je dat ze dan naar mij zullen kijken en niet naar jou”.

Nou dat geloof ik graag. Ik kan mijn ogen niet van haar losbreken. Wat is Nora fantastisch. Niet alleen goddelijk mooi, maar ze weet ook precies hoe ze mij over de streep moet trekken. Ik stap op mijn eigen loopband en begin ook te rennen. We praten wat, gewoon verder waar we vrijdag gebleven waren. Nora blijkt ook nu weer een geweldig mens. Al snel zijn we zeker een half uur aan het trainen. Ik blijf tijdens het praten echter ongegeneerd en onafgebroken naar Nora en haar dansende borsten kijken. Zij straalt en kijkt ongeforceerd terug. Ze houdt even een beetje in terwijl ze fluistert “Ik wist wel dat jij over je schaamte heen kan komen”.

Veel harder klinkt opeens een mannenstem. “Nou Nora, jij weet ze wel weer te motiveren hoor”. Verschrikt val ik bijna van de loopband wanneer ik met een ruk over mijn schouder kijk. Achterin de zaak zie ik twee mensen staan. Zoals zij over zijn schouder hangt is het duidelijk een stelletje. Hij is groot en sterk, korte donkere krullen en appelwangetjes. De blondine is precies zo’n type: topfit, lang, bloedmooi en ogen vol van zelfvertrouwen. Precies van die competitieve uitslovers types die ik bang was aan te treffen in een sportschool.

Zijn opmerking had niet direct onvriendelijk geklonken. Toch zat er een spottende ondertoon in die me niet beviel. Nora gebaart mij door te sporten, zelf stapt ze van haar loopband. Ze komt naast mij staan maar kijkt naar de nieuwkomers. “Jochem, je weet dondersgoed dat je hier niet mag komen tijdens openingstijden” zegt Nora streng. “Ach, ik dacht ik kom jou even gezelschap houden, ’s morgens vroeg is er doorgaans toch niemand”. “Nou vandaag heb ik jouw gezelschap niet nodig schat. Mijn meest recente bevlieging stond hier vanochtend zomaar op de stoep”. Ik verheug mij over die beschrijving. Zeker omdat ze terwijl ze het zegt flirterig mijn vingertoppen vast pakt. Ze kijkt mij trots en vol verwachting aan. Ik realiseer me dat ze doet alsof we al een stel zijn. Verbijsterd zoek ik naar een verklaring voor haar gedrag en fluister Nora toe “Is hij die ex soms?”.

Nora slaat dubbel van het lachen. Ze trekt me met een ferme zwaai van de loopband af, omhelst me en giert het nog altijd uit. Tussen lachsalvo’s door stoot ze woord voor woord uit “Mijn-liefste-Jasmijn. Kijk-eens-goed-naar-Jochem”. Ze draait mijn hoofd liefdevol in zijn richting en roept nog altijd lachend “Als dat geen kerel is weet ik het ook niet meer”. Ik stamel “Nou ja, het had toch gekund?”. Nora komt tot rust en kijkt mij verbaasd aan. Plotseling lijkt Nora een besluit te nemen. Ze trekt me nog dichter tegen zich aan en zoent me vol op de mond. “Nee schat, van alle mensen op de wereld had ik gehoopt dat jij begrepen had dat ik op vrouwen val”. Ik fluister “Ja inderdaad. Ja, dat had ik ook gehoopt”, ‘en nog veel meer’ dacht ik er in stilte achteraan. Nora lacht me toe. Wat kan die vrouw stralen.

Ondertussen staan Jochem en de blondine deze nieuwe situatie wat ongemakkelijk te bestuderen. Plotseling breekt de blondine zich los van Jochem en doet een stap naar voren. “Wat moet ik hier van denken Nora? Sinds de scheiding heb ik je nog nooit ook maar met een half oog naar een vrouw zien kijken. Sinds wanneer doe jij aan dit soort bevliegingen? Waar heb je haar in hemelsnaam opgepikt? en doe alsjeblieft je kleren weer aan”. Tot mijn verbazing kruipt Nora in haar schulp. Eventjes maar, maar toch.

Dan zegt ze toch weer krachtig “Beste mensen ik wil jullie allemaal aan elkaar voorstellen. Anders was beter geweest, maar de situatie is nu zo”. Nora raapt haar topje op en trekt hem aan. Mij trekt ze weer naar zich toe en ze zegt tegen mij “Lieverd. Jochem hier is mijn broertje. Zo gay als de regenboog zelf, daarom was het zóóó logisch dat hij vier jaar geleden – vlak na mijn scheiding – aanpapte met mijn ex”. Ik kijk Nora verbouwereerd aan, “Ja lieverd, dát…”, ze slikt en wijst puntig naar de blondine, “Dát is mijn ex. Haar naam is Laura. Wil je geloven dat ik bijna tien jaar met haar getrouwd geweest ben?”.

Jochem en Laura willen Nora allebei geagiteerd in de rede vallen. Maar Nora laat het niet toe. Ze ziet hoe ik me geen raad weet met de situatie en vouwt haar sterke armen liefdevol van achteren om mij heen. Ze streelt mijn buik, in mijn oor fluistert ze “Ik had dit ook allemaal niet zo gewild. Ik had ook gewild dat wij eerst elkaar beter hadden leren kennen – veel beter – voordat ik je aan hen zou moeten voorstellen”. Mijzelf hervonden geef ik haar een begripvol kneepje in haar arm en fluister terug “In elk geval hoef ik geen twijfels meer te hebben over jouw gevoelens voor mij. Dat is ook wat waard”. Nora smelt en kust mij voorzichtig in mijn hals.

Ongeduldig onderbreekt Laura ons “Mogen wij ook nog even weten wie dát dan wel niet is?” nu is het Laura die met een puntige vinger wijst. Naar mij natuurlijk. Nora recht haar rug en neemt het woord weer. “Ja inderdaad, ik had beloofd jullie allemaal aan elkaar voor te stellen”. Nora staat nog altijd achter mij en neemt mijn gezicht in haar handen, “Dit is Jasmijn, de eerste vrouw sinds jaren die mij heeft kunnen interesseren”. Nora verplaatst haar blik naar Laura en vervolgt “Jij wilde weten waar ik haar opgepikt had?”, Nora en Laura kijken elkaar een lang moment aan, “Niet. Ik heb haar niet opgepikt. Ik was vrijdagavond naar de ladiesnight in de drag-bar gegaan en ik geef toe dat ik Jasmijn al de hele avond zat te bewonderen. Maar zij sprak mij aan. We dronken een paar drankjes. Jasmijn vertelde openhartig over recente levensstappen en ik vertelde over mijn tot recent al jaren liefdeloze leven. Daarbij kwam onder andere ter sprake dat ik met mijn ex een sportschool voor vrouwen run. Vanochtend heel vroeg stond ze hier opeens in sportkleding op de deur te kloppen. Ik kon mijn geluk niet op. Tot jullie hier binnen kwamen vallen natuurlijk”.

“Nou wacht eens even”, Laura kijkt mij intens aan en ik zie dat zij het dan ziet. Mijn iets te brede kaken, sporen van baardgroei en nou ja… mijn stem. Ze ziet wat ik waarschijnlijk nooit helemaal zal kunnen verbergen. Ze trekt mij ruw uit de beschermende armen van Nora en schreeuwt Nora toe “Hoe zeker weet je dat je in die drag-bar geen travestiet opgepikt hebt?”. Er ontstaat een enorme chaos. Jochem sluit zich bij Laura aan. Nora vliegt hen in de haren en slaagt er in mij te ontzetten. Ik begin ontroostbaar te huilen en probeer mijn spullen te verzamelen. Ik moet hier weg.

Ik probeer struikelend over mijn eigen spullen bij de voordeur te komen. Ondanks alles ziet Nora het gebeuren. Ze geeft een oerschreeuw die iedereen door merg en been gaat “NEEEE”. Nora schudt zowel Laura als Jochem met een enorme krachtinspanning van zich af en sprint achter mij aan. “Nee Jasmijn, niet weggaan. Dit is niet jouw schuld” roept ze me toe. Natuurlijk is Nora sneller bij de deur dan ik. Ik probeer langs haar te komen maar Nora klampt zich stevig aan mij vast. Ze begint te huilen. Heel hard te huilen.

Ik geef mijn ontsnappingspoging op en probeer haar te troosten. Ik veeg de tranen uit haar ogen, maar de tranen blijven komen. Ook ik begin weer te huilen. Snotterend maar verstaanbaar bijt ze Laura en Jochem toe “Dit heeft Jasmijn niet verdient, ze is vanaf het begin open en eerlijk naar mij geweest. Juist haar kracht om de transitie door te zetten maakt haar de meest waardige vrouw die ik ooit ontmoet heb”.

Laura snapt het opeens en zakt verslagen op de grond. Ook zij begint te huilen. Jochem kan het nog niet bevatten, maar langzaam begint ook hij de situatie te begrijpen. Ze draaien allebei al jaren mee in de gayscene, ze kennen de mores. Er is maar een ding erger dan een trans vrouw voor een man uitmaken: verwar haar nooit met een travestiet.

Nora staat langzaam op en trekt mij mee omhoog. “Ik denk dat het tijd wordt dat wij een luchtje gaan scheppen” mompelt Nora, onduidelijk naar wie.

Mij neemt ze aan de vingertoppen mee door de voordeur. Ik grijp haar hand stevig vast en laat mij meevoeren. Met het voornemen haar nooit meer los te laten.

[ⓒ Jozet van der Veen, maart 2023. Voor de illustraties zijn elementen gebruikt van vector afbeeldingen met een vrije licentie ]